Sen evindeyken bazı şeyler oldu, bilmezsin. nerden bileceksin. Evindeydin. sıcacık yuvan. sana ait her şeyiyle. belki beyaz duvarları var. belki bahçesi. çıkınca sarınırsın battaniyene. Öyle güzel öyle sıcak bir ev. ben yapamadım canım benim evimi bulamadım ben. bilir misin evsizlik ne demek. çiçeklerini koyacak bir camın önü bile yoktur. açar çiçeklerin evet ama yollarda kaybolur gider sonra. zamanla solar. dayanamaz göçebbeliğe. göçebelik zordur yavrucuğum. sen bilir misin. belki sen de uzun göçlerden sonra geldin ve o evi buldun. o evle hemhal oldun. evim kendimmiş diyor ebrar. gerçekten öyle mi? gerçekten evimiz kendimiz mi. içimiz en büyük şansımız diyor biri de. içimiz ve evimiz. ikisi aynı şey mi. değil. içimiz bizimle hep ama evimizi bulmamız gerekiyor. evimizi bizim alıp bize getirmemiz gerekiyor. En büyük şansımız eet içimiz. ama aslında en büyük şansımız o evi bulabilmek. ev kitabında dünyanın sonuna gidiyordu kız. gitti. ve baktı ki dünuya orada başlıyormuş. orada bitiyor dedikleri yerde başlıyormuş. tam da böyle bir başlangıca ihtiyacım var şimdi. her şeyin bittiği yere gitmeye oradan tekrar vira bismillah demeye ihtiyacım varmış. tam da bitti diyip oradan yeniden tomurcuklanmaya yeniden filizlenbmeye ihtiyacım varmış. garip ama olması gereken bu gibi hissediyorum. insan her şeyin bitmesini ister mi. istiyormuş. her şeyin tamamen yok olmasını ister mi istiyormuşum. sadece iki kuzu var gözlerimin içine bakamn. onlar olsun ama hep yanımda. onllar hep benimle. seninki gibi bir evimiz olsun yeniden tomurcuklanmaya başladığımızda. bir bahçemiz. çiçeklerimiz solmasın. hayat bir şekilde bir rutinde devam etsin. rutin. rutin rutin. tek ihtiyacımmış gibi hissediyorum. bir şekilde her gün yazmak, resim yapmak, kendimi bir şeylerin içinde kaybetmek istiyorum. biri beni düşünmese de olur be. olur yani